Nemirno vrijeme
nemirni sanjari
razapinju između nebesa
svoje slutnje
nevidljivo naziru
kroz obličja stvari
sviraju svoje lutnje
otrgne se žica
i resko zazveči
kroz tišinu
glas se prolomi anđela
što im pehare
žednim usnama prinosi
izgubljeni između riječi
pronađu sebe u rosi
na jezeru maglovitom
ocrta im se sjena
s večeri kad utihnu
ptice
dok otkucava ura
vremena
mjesečina ozari im lice
urone u zvijezde
bijeli ih oblaci zanesu
tako stignu
na nepoznatu adresu
zatitraju kao blijedi plamičak svijeće
na prozoru napuštene kuće
a u obzor neba već ptica polijeće
stih novi..u plavo svanuće
